جناب نیک اهنگ عزیز این روزها پناهندگی کاری نداره/ماندن و هزینه دادن ارزش داره

جناب نیک اهنگ کوثر گرامی.به در میگویم تا دیوار ها نیز بشنوند.بعد از انتخابات با تمام بدبختی هایی که از من و امثال من که عوامی بیش نیستیم گذشت.با خود عهد کردم تا انجا که میتوانم مبارزه کنم.اما این روزها هزار بار از خودم پرسیدم کجای این نا کجا اباد قرار گرفته ام.
وقتی شنیدم علیرضا رضایی هم رفت.وقتی چهره ی بابک داد را در بکراند برج ایفل دیدم.به سرم زد هویتم را فاش کنم با چند وبلاگ و چندین نوشته شاید سهمی از پناهندگی نصیبم من نیز شود.خنده دار است ولی شدنی.از من نوشتن و چند ایمیل به محسن سازگارا و کوههای کردستان و عراق و شاید امریکا و یا کانادا.
این طور که ما جماعت داریم پیش میریم فکر میکنم به چند سال هم نکشه که باید به فکر یک کشور در غربت و مردم غربت زده باشیم.
اما این خنده دار نیست.درد اور است
جناب نیک اهنگ کوثر با تمام احترام به شما و تمامی خواص در غربت میگویم.این روزها اسان است پناهنده شدن اما ماندن و هزینه کردن ارزشش هزاران بار بهتر است.به دور و اطراف خود خوب نگاه کنید.از عالم و فیلسوفمان دکتر سروش گرفته تا نماینده های مجلس تا وزیر و وکیل دیگر توان ماندن و هزینه دادن نداریم.
ازکدام رنج بگویم.از دلشوره های گاه و بیگاه جناب بهنود در اوج ازادی و امنیت یا از هزلیات پوسیده هادی خرسندی که 31 سال است مدام دور باطل میزنند.نگران جعفر پناهی ها هم نیستم.با تمام احترامی که به ایشان دارم.اما مطمئنم ایشان نیز اراده کنند میتوانند فردا کنار قبادی ها باشند.بیچاره مجید توکلی ها.بیچاره تر گمنامانی از جنس مجید توکلی
اما ما عوام مانده ایم و عده ای اصلاح طلبی که ورق برگشت و این بلا سرشان امد.اما خرده ای نیست.امروز من به افتخار از تاج زاده ها یاد خواهم کرد.کم یا زیاد.خوب یا بد.ماندند و هزینه دادن.ما بی انصاف هستیم.ما همان خواصی هستیم که صبح مرگ بر مصدق و غروب همان روز درود بر مصدق شعارمان بود.
اما از خود سوال کنید؟موسوی نیز نمیتواسنت سکوت کند.جنبش یک ساله شد.منه عوام 1 سال است شب و روز ندارم.از حال موسوی و فرزندانش چه خبر داریم؟
جناب نیک اهنگ کوثر کلاه خود را قاضی کن.
من بی هویت خواهم ماند اما میمانم و مبارزه خواهم کرد.کسی چه میداند.شاید امروز یا فردا هویتم را با نام کشته ای دیگر خود تو بکشی.